|
IN MEMORIAM...
DE BRUGSE ZOEKTOCHTVRIEND |
|
Cabora werd zwaar getroffen door het overlijden van onze secretaris Roland Wybouw. De vereniging verliest niet alleen een zeer actieve medewerker en voortreffelijke inrichter van zoektochten maar ook een trouwe vriend.
De gezondheid van Roland ging al een tijdje achteruit maar dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht.
We zullen zijn zoektochten missen, om te beginnen al tijdens de komende wintermaanden. Naar het centrum van Brugge trekken voor zijn gereputeerde winterzoektochten is voor altijd voorbij…
Hierna kan je tekst lezen die ik voorlas bij de uitvaartdienst.
Roland,
Binnen Cabora en de Brugse zoektochtvrienden kennen wij jou als iemand met een sterke gedrevenheid beladen met een eigenzinnige koppigheid.
Een organisatie meer of minder niets was voor jou teveel.
Eind vorig jaar zagen we in jou het vlammetje stilaan uitgaan. Je gezondheid ging achteruit, je geheugen minderde. Je was, zoals Rita het zei, vanbinnen veranderd van wolf naar lammetje. Een moeilijke tijd brak aan voor jou en ook voor Rita.
Uiterlijk zagen we niets aan jou, tegen iedereen was je lief. Maar tussendoor zei je: Jacques ‘Het is weg, het is weg….Ik ben het kwijt’.
Je probeerde nog op zoektocht te gaan met je vriend Hans en als je nog iets vond was je zo blij als een kind.
Het laatste wat ik mij nog herinner was toen je in de zoektocht in Langemark een zwarte zwaan vond terwijl wij het hielden op een witte zwaan.
Niet toevallig is de zwarte zwaan het symbool van overgang tussen deze wereld naar een andere wereld.
Gedurende vele jaren organiseerde Roland samen met Rita jaarlijks 5 à 6 zoektochten. Denk maar aan zijn zomerse zoektochten in het Brugse Ommeland, de Damse Malheur of Leffe zoektochten, de winterzoektochten in het centrum van Brugge, De Muguetjes, enz..
Elke zoektocht was doorspekt met mooie vragen vol spitsvondigheden.
Door zijn liefde voor taal bezat Roland een grote taalvaardigheid waardoor hij een kampioen was in het maken van cryptische vragen, soms ludiek, waarbij hij ons dikwijls op het verkeerde been zette.
Zo herinner ik mij een kort subtiel vraagje in één van zijn winterzoektochten in het centrum van Brugge.
“Vervang een medeklinker in mij door zijn alfabetische volgende en ‘zij’ wordt partieel gesteund. Welke medeklinker in mij? “
Ik denk dat we meer dan een half uur hebben rondgelopen tot we bovenaan op een verlichtingspaal het heel klein woordje “BEGA” vonden weliswaar met een G.
De ‘G’ vervangen door een ‘H’ en zo kon je “BEHA” vormen volgens Prisma ‘kledingstuk dat de borsten van een vrouw ondersteunt’.
Roland was niet alleen een begaafde inrichter maar ook een verwoede, bijna fanatieke zoektochter.
Ook hiervoor was voor hem niets teveel. Vond hij het antwoord op een vraag niet keerde hij tot drie of viermaal terug tot het antwoord gevonden werd, afstand en tijd speelden geen rol. Winnen moest hij, winnen zou hij!
Als hij foutloos bleef zag je Roland stralen maar als hij een paar fouten maakte was hij op de prijsuitreiking tijdens het bekendmaken van de uitslag het eerste half uur niet aanspreekbaar.
De inrichter vervloekend, want die was mis niet Roland, trok hij zich terug in een hoekje met als enige troost een glas Duvel.
Toen ik, als Buffalo supporter, een beetje stout, hem dan ook nog in het oor fluisterde dat Club Brugge verloren had, was het kot helemaal te klein.
Voor hem waren er maar twee topploegen in België namelijk Club Brugge en hun reserveploeg.
Eens het half uurtje voorbij fleurde Roland weer op en begon hij weer plezier te maken met zijn ploegmaten of andere zoektochters en steeds met een Duvel in de hand.
Meestal bleef hij nog geruime tijd hangen tot iemand kwam zeggen dat de zaal ging sluiten. Nog was de avond voor hem niet voorbij. Als er nog een café open was in de buurt ging hij steevast nog wat nakaarten met een paar vrienden.
Nog een paar anekdotes over Roland
Voor een dagzoektocht, al een hele tijd geleden, ik was er nog niet bij, werd er om 11 uur afgesproken. Maar Roland verscheen meer dan een uur te laat, wat niet zijn gewoonte was, met een houten kop, zegge een geweldige kater.
Toen ze om uitleg vroegen zei hij: “Gisterenavond een oud-lief tegengekomen en weinig geslapen!”
“Oei! Dat is niet goed.”, zei iemand. “Niet goed? Dat was heel goed!” was zijn antwoord. Enkele weken nadien bracht hij ze mee, het was zijn Rita.
Roland was ook de uitvinder van de onmogelijke schiftingsvragen. Hij had op dat vlak een onuitputtelijke fantasie: men kan het niet bedenken wat hij allemaal in potjes stopte.
Zoals een bokaal met bladeren, die tegen het einde van de periode compleet rot waren.
We moesten ook eens raden hoeveel koperen muntjes er in een bokaal zaten, maar we wisten niet dat die tijdens de looptijd van de zoektocht werd bijgevuld van half gevuld tot boordevol.
Zoals ik al zei had Roland een grote liefde voor taal. Naast zijn zoektochten waren zijn jaarlijkse nieuwjaarsbrieven juweeltjes vol dichterlijke schoonheden.
Ik herinner mij ook nog de speech die hij hield ter gelegenheid van de viering van de 50ste huwelijksverjaardag van Christelle en Frans, het was echt mooi.
Daarom eindig ik met enkele aangepaste fragmenten van een gedicht dat Roland schreef en voorlas op de prijsuitreiking van één van zijn zeer geprezen ‘Malheur’ zoektochten.
De gezondheid van Roland ging al een tijdje achteruit maar dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht.
We zullen zijn zoektochten missen, om te beginnen al tijdens de komende wintermaanden. Naar het centrum van Brugge trekken voor zijn gereputeerde winterzoektochten is voor altijd voorbij…
Hierna kan je tekst lezen die ik voorlas bij de uitvaartdienst.
Roland,
Binnen Cabora en de Brugse zoektochtvrienden kennen wij jou als iemand met een sterke gedrevenheid beladen met een eigenzinnige koppigheid.
Een organisatie meer of minder niets was voor jou teveel.
Eind vorig jaar zagen we in jou het vlammetje stilaan uitgaan. Je gezondheid ging achteruit, je geheugen minderde. Je was, zoals Rita het zei, vanbinnen veranderd van wolf naar lammetje. Een moeilijke tijd brak aan voor jou en ook voor Rita.
Uiterlijk zagen we niets aan jou, tegen iedereen was je lief. Maar tussendoor zei je: Jacques ‘Het is weg, het is weg….Ik ben het kwijt’.
Je probeerde nog op zoektocht te gaan met je vriend Hans en als je nog iets vond was je zo blij als een kind.
Het laatste wat ik mij nog herinner was toen je in de zoektocht in Langemark een zwarte zwaan vond terwijl wij het hielden op een witte zwaan.
Niet toevallig is de zwarte zwaan het symbool van overgang tussen deze wereld naar een andere wereld.
Gedurende vele jaren organiseerde Roland samen met Rita jaarlijks 5 à 6 zoektochten. Denk maar aan zijn zomerse zoektochten in het Brugse Ommeland, de Damse Malheur of Leffe zoektochten, de winterzoektochten in het centrum van Brugge, De Muguetjes, enz..
Elke zoektocht was doorspekt met mooie vragen vol spitsvondigheden.
Door zijn liefde voor taal bezat Roland een grote taalvaardigheid waardoor hij een kampioen was in het maken van cryptische vragen, soms ludiek, waarbij hij ons dikwijls op het verkeerde been zette.
Zo herinner ik mij een kort subtiel vraagje in één van zijn winterzoektochten in het centrum van Brugge.
“Vervang een medeklinker in mij door zijn alfabetische volgende en ‘zij’ wordt partieel gesteund. Welke medeklinker in mij? “
Ik denk dat we meer dan een half uur hebben rondgelopen tot we bovenaan op een verlichtingspaal het heel klein woordje “BEGA” vonden weliswaar met een G.
De ‘G’ vervangen door een ‘H’ en zo kon je “BEHA” vormen volgens Prisma ‘kledingstuk dat de borsten van een vrouw ondersteunt’.
Roland was niet alleen een begaafde inrichter maar ook een verwoede, bijna fanatieke zoektochter.
Ook hiervoor was voor hem niets teveel. Vond hij het antwoord op een vraag niet keerde hij tot drie of viermaal terug tot het antwoord gevonden werd, afstand en tijd speelden geen rol. Winnen moest hij, winnen zou hij!
Als hij foutloos bleef zag je Roland stralen maar als hij een paar fouten maakte was hij op de prijsuitreiking tijdens het bekendmaken van de uitslag het eerste half uur niet aanspreekbaar.
De inrichter vervloekend, want die was mis niet Roland, trok hij zich terug in een hoekje met als enige troost een glas Duvel.
Toen ik, als Buffalo supporter, een beetje stout, hem dan ook nog in het oor fluisterde dat Club Brugge verloren had, was het kot helemaal te klein.
Voor hem waren er maar twee topploegen in België namelijk Club Brugge en hun reserveploeg.
Eens het half uurtje voorbij fleurde Roland weer op en begon hij weer plezier te maken met zijn ploegmaten of andere zoektochters en steeds met een Duvel in de hand.
Meestal bleef hij nog geruime tijd hangen tot iemand kwam zeggen dat de zaal ging sluiten. Nog was de avond voor hem niet voorbij. Als er nog een café open was in de buurt ging hij steevast nog wat nakaarten met een paar vrienden.
Nog een paar anekdotes over Roland
Voor een dagzoektocht, al een hele tijd geleden, ik was er nog niet bij, werd er om 11 uur afgesproken. Maar Roland verscheen meer dan een uur te laat, wat niet zijn gewoonte was, met een houten kop, zegge een geweldige kater.
Toen ze om uitleg vroegen zei hij: “Gisterenavond een oud-lief tegengekomen en weinig geslapen!”
“Oei! Dat is niet goed.”, zei iemand. “Niet goed? Dat was heel goed!” was zijn antwoord. Enkele weken nadien bracht hij ze mee, het was zijn Rita.
Roland was ook de uitvinder van de onmogelijke schiftingsvragen. Hij had op dat vlak een onuitputtelijke fantasie: men kan het niet bedenken wat hij allemaal in potjes stopte.
Zoals een bokaal met bladeren, die tegen het einde van de periode compleet rot waren.
We moesten ook eens raden hoeveel koperen muntjes er in een bokaal zaten, maar we wisten niet dat die tijdens de looptijd van de zoektocht werd bijgevuld van half gevuld tot boordevol.
Zoals ik al zei had Roland een grote liefde voor taal. Naast zijn zoektochten waren zijn jaarlijkse nieuwjaarsbrieven juweeltjes vol dichterlijke schoonheden.
Ik herinner mij ook nog de speech die hij hield ter gelegenheid van de viering van de 50ste huwelijksverjaardag van Christelle en Frans, het was echt mooi.
Daarom eindig ik met enkele aangepaste fragmenten van een gedicht dat Roland schreef en voorlas op de prijsuitreiking van één van zijn zeer geprezen ‘Malheur’ zoektochten.
|
Hierna enkele zoektochten van onze overleden vriend Roland Wybouw ....
|
| ||||||